15 mei 2016 | appelboompje05
Eindelijk weer een blog berichtje van mij… niet zomaar een berichtje… een dankbaar bericht, maar tegelijkertijd vond ik het zo moeilijk dit bericht te schrijven..
Na de week dat mijn neefje werd geboren herkende ik iets bij mezelf wat ik nog maar 1 keer eerder had meegemaakt…. Ruim een half jaar terug….
Een ik die veranderd in een onuitstaanbaar persoon, die niet kan stoppen met zeuren over dingen. Ik weet dit is een inkoppertje voor iedereen in mijn omgeving; maar zo ben ik eigenlijk nooit…
En zo op een moment waarop ik het niet meer verwachtte, waarop ik gezonken was in mijn moed die ik verloren had. In een periode dat ik God alleen nog maar vroeg om vertrouwen…. Bleek ik zwanger!
Zwanger! Na zo lang wachten… Ik heb de eerste momenten alleen maar huilend op mijn knieën gezeten en kon niets anders dan alleen ‘dank u God’ uitbrengen.
Er brak een bijzonder spannende tijd aan… Zou het goed gaan deze keer? Zit het kindje wel op de juiste plaats? Na 7 weken kregen we een echo in het ziekenhuis; een minimensje met een knipperlichtje (hartje). Wat bijzonder! Wat zijn we dankbaar en gelukkig.
De weken erop bouwde ik een innige relatie op met de wcpot. Wat nou ochtendmisselijkheid? Dag en nacht hoor. Maar met een glimlach!
Ook boodschappen doen was een ware uitdaging. Mijn man is een topper! Hij deed alles; eten maken, schoonmaken, zorgen dat het huishouden op rolletjes blijft lopen.
God is goed! En ik ben dankbaar. Vol vertrouwenben ik nu al weer bijna op de helft.
Waarom dan zo laat dit berichtje?
Omdat ik weet dat er heel wat lotgenoten deze blog mee lezen, en dat ik ook weet dat dit soort berichtjes pijn doen…Toch hoop ik dat mijn verhaal een bemoediging mag zijn voor jullie allen… God blijft naar je omzien, hoe je je ook voelt, en misschien niet altijd op de manier zoals we graag zien, en dat is nu misschien ‘makkelijk’ gezegd in mijn situatie nu, maar ook al stormt het zo hard in je leven, lijk je vast te zitten in de boot, Jezus loopt ook over het water naar jou toe, en steekt ook zijn hand naar jou uit, blijf je blik op Hem richten, waar Hij je ook brengt, het zal goed zijn…
28 januari 2016 | appelboompje05
Lief neefje,
Ik wist wel dat jij zou komen.
Al voelt het voor jou tante en oom een beetje dubbel
Jouw papa en mama waren al hardop aan het dromen
Maar voor ons was dat een strubbel
Niet omdat je niet welkom bent,
want dat ten zeerste
Maar omdat er in de hemel bij de Vader een kindje woont dat niemand kent
Wat de periode voor jouw komst, ons leven beheerste
En hoewel we nu al veel van jou houden
Doet jou zien ook een beetje pijn
Al zal het ons af en toe benauwen.
We zijn blij om jou tante en oom te mogen zijn
Wees welkom vandaag op jouw geboortedag
en laat jouw komst ons uit het geheugen wissen,
Terwijl we naar jou kijken met een glimlach
dat wij vandaag ons gewenste kindje zo extra missen
29 december 2015 | appelboompje05
Eerste kerstdag. Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. De heerschappij rust op Zijn schouders. Deze namen zal Hij dragen; wonderbare raadsman, Goddelijke held, eeuwige Vader, Vredevorst. (Jesaja 9:5)
Wat mocht ik deze tijd toch weer intensief beleven! Dankzij een mooi boek wat ik vorig jaar cadeau kreeg; ‘Kerstverhalen’ van Max Lucado. Stond ik stil bij heel anderen aspecten rondom Kerstmis. Hoe voelde Jozef zich op het moment dat God als kind op de wereld kwam. Hoe zou Gabriel gereageerd hebben toen hij begreep wat er stond te gebeuren, en voordat hij Maria het nieuws mocht verkondigen. Hoe is het gevecht met de duivel geweest voordat Jezus op aarde kwam. Het maakte mij nóg meer verwonderd.
Maar deze kerstmis valt soms ook zwaar. Want hoewel ik mij voorgenomen heb niet meer in ‘misschien volgend jaar…’ te denken voelen wij ons met kerst toch wel buiten de boot vallen met al mijn broers en schoonzussen met kinderen. En met nog een neefje of nichtje op komst, en de zegeningen van alle neefjes en nichtjes die er al zijn, is het onderwerp van de dag gauw bepaald. Het was fijn om dan even bij mijn moeder in de keuken te duiken om te zien of ik misschien daar nog wat kon betekenen. Waar mijn oudste schoonzus mij passeert en vraagt; Hoe gaat het? En de tranen biggelen over mijn wangen. ‘Weet dat we van jullie houden’ en kreeg een dikke kus. God zegent, óók door tranen. Via mijn schoonzus mocht ik even Zijn liefde en warmte ervaren.
Wat fijn dat ons 2015 jaar geleden dat kind gegeven is, die zoon, Onze wonderbare raadsman; waar ik iedere dag weer terecht mag. Onze Goddelijke held; omdat we zoveel van hem ontvangen hebben en ik wil leven zoals Hij ons voor deed. Onze eeuwige Vader; die troost en er is. Onze Vredevorst! Wat een zegen! Dan rest ons dankbaarheid, en valt alles toch in het niets als we stilstaat wat Hij voor ons deed.
2 december 2015 | appelboompje05
Ik merkte het wel hoor na mijn miskraam in juli – ik was niet meer de oude ik. Ik merkte dat ik somber werd, het niet meer op een rijtje kreeg. Wie weet was ik er wel bovenop gekomen als mijn man niet enorm ziek was geworden, maar de aandacht kon niet meer naar het verwerken van het verlies van ons kindje – het was overleven.
Met als resultaat toen mijn man na een aantal maanden weer wat meer zijn oude zelf werd, (nieuwe) werk oppakte, dat ik eigenlijk nog met een pakje “onverwerkte lastige zaak” zat. En hoe hard ik probeerde, hoe hard ik bad, hoe hard ik er ook tegen vocht ik werd somberder en somberder. En naar de buitenwereld toe vrolijker en vrolijker. Ik heb notabene mijn profielfoto op Facebook veranderd in de vrolijkste ooit.
Maar ondertussen vermijd ik alles wat met baby’s en zwanger worden te maken heeft. Ik wil mensen niet zien, zodra een gesprek over kinderen begon maakte ik mij met een smoesje uit de voeten. En misschien wel het ergste; ik wilde en kan mijn broer en mijn zwangere schoonzus niet meer onder ogen komen. Ik wil ze niet zien, laat staan dat ik er over wil nadenken over een paar maanden voor de 4e keer tante te mogen worden.
Ik denk dat ik God ook hierin niet meer wilde horen, want ik wist wel dat ik hier iets mee moest. Maar gelukkig spreekt God dan ook wel eens door anderen heen. En confronteerde mijn man mij een aantal weken tijdens ons weekendje weg met het feit dat hij zich toch wel zorgen maakte over hoe dat het ging.
Dus de moeilijke stap maar gezet; ik ben hulp gaan zoeken. Nee ik ben er niet trots op, en misschien schaam ik mezelf er ook nog wel voor ook! Wat een opluchting (en een tranen) toen de psycholoog zei; maar je hebt ook gewoon iets heel erg heftigs en verdrietigs meegemaakt, en dat niet alleen; we moesten er zo lang op wachten. Dat maakt het alleen maar moeilijker. Wat fijn om daar erkenning in te krijgen.
Daarnaast hebben we een maandje “zwanger worden vakantie” genomen. Fijn om even niet stil te hoeven staan bij “zou het deze keer wel lukken” – niet heen en weer geslingerd worden tussen hoop en angst. Gewoon even rust. Fijn! Hoe lang deze vakantie duurt? Geen idee, we zullen het in Zijn handen leggen.
Afgelopen zondag mochten we in de dienst horen hoe de onvruchtbare Elisabeth zwanger werd na het visioen van haar man Zacharias (lucas 1). We mochten uit deze overdenking een steuntje in de rug ervaren. We mogen blijven hopen op een kindje.Maar we zijn ook in verwachting…niet in aardse termen … maar in hemelse termen…op Zijn terugkomst. Immers…dan is er geen pijn meer en geen verdriet…enkel vreugde.
12 november 201512 november 2015 | appelboompje05
Zwanger worden….waarom doe ik het mezelf nog eigenlijk aan?
De laatste week bekruipt me dit gevoel steeds meer. Mijn jeugd waszonder daar erg over uit te wijden;niet makkelijk. Ik ontmoette mijn man op mijn 20e en voor het eerst ervoer ik het om gelukkig te zijn.
Jaren wilde ik al kinderen, maar mijn man was er nog niet zo aan toe. En toen we ervoor wilde gaan, werd een week later een dusdanig serieuze voorstadia op baarmoederhalskanker gevonden, gelukkig ben ik daar (dankzij behandelingen) helemaal vanaf, maar onze wens moest wederom verplicht een half jaar in de kast.
En toen het eindelijk mocht…. Ging maand na maand voorbij….
En nu na ruim 2 jaar… (2,5 jaar met het verplichte half jaar wachten) ben ik op een punt beland dat ik me afvraag;
waarom doe ik dit mezelf nog aan?
Elke maand wederom een teleurstelling,
elke maand jezelf weer bij elkaar rapen en er maar weer voor gaan – ik snap nu waarom er 2 weken tussen menstruatie en ovulatie zit, die heb ik nodig om emotioneel weer op te laden –
de pijn om anderen zwanger te zien worden, kleintjes te zien rondstappen of vriendinnen die met kind(eren) (ja soms al hun 2e) de deur binnen komen,
het gemis van de zwangerschap die mis ging – het kleintje wat zo welkom zou zijn.
Het wordt steeds pijnlijker. Zo pijnlijk dat ik er ook niet meer over kan praten, zo pijnlijk dat ik vanmorgen bad; Neem alstublieft het verlangen bij mij weg, maar neem dan ook mijn tranen, teleurstelling en pijn mee. Ik kan het niet meer dragen…
Zwanger worden; ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk meer, ik ben niet gelukkig – vaak verdrietig en voel mij alleen, ik word er zeker geen leuker mens van – en ook geen leukere vrouw/partner. Ik ben al zo lang ongelukkig geweest in mijn leven, ik wil niet weer zo’n periode door gaan.
Maar mijn geloof word ook vaak zo beproeft; zo vaak twijfel ik of God wel wilt dat wij papa en mama worden,
zo vaak ga ik ‘magisch denken’ (als ik nu nog meer voor anderen doe/ wat als ik 5 keer per dag bid – misschien dat dan…) Waarom doe ik het mezelf nog aan?
Ik hoop dat God mijn gebed van vandaag wél kan en wilt verhoren.
Geduld, volharding en vertrouwen dat zijn de key woorden – Help mij geduldig zijn Heer, help mij te volharden, help mij U te blijven vertrouwen. Lieve God, ik ben vandaag hoop verloren, vertel mij alstublieft dat uw plannen beter zijn dan mijn dromen…..
Bron afbeelding: Pinterest
19 oktober 201519 oktober 2015 | appelboompje05
Weet jij hoe ze smaken? Beschuit zonder muisjes?
Ik intussen meer dan mij lief is.
Ik denk dat het intussen alweer meer dan een jaar geleden was, dat ik aan het googlen sloeg;
hoe doe je dat? Lang wachten op een zwangerschap als Christen zijnde?
Moet ik nou blijven bidden voor een zwangerschap omdat je moet volharden?
Of moet ik nu eens stoppen met vragen want misschien vind God mij intussen wel een zeur.
En wat betekenen alle passages in de bijbel waarin men als ze slecht leven kinderloos achterbleven.
Al googlende kwam ik op een website terecht: Beschuit zonder Muisjes
Een boek speciaal geschreven voor wie lang op een baby moet wachten….
En hoewel het boek natuurlijk voor iedereen is; kwam er voor mij een cadeautje, geschreven met een Christelijk oogpunt door Christelijke stellen die lang wachten.
Naast dat de website al veel herkenning bevatte met de blogs, de lichtpuntjes,
was en is het boek welke Marije Vermaas en Martine van Blaaderen schreven een ware warme deken van herkenning.
Ik kon het in 1 ruk uitlezen. Wat fijn dat je niet alleen staat!
Naast de website en het boek is er ook nog een facebookpagina.
Het is fijn om daar af en toe ook nog eens te kijken naar wat ‘extra’s’ in de vorm van artikelen of filmpjes.
Nee…ik heb geen aandelen in het boek, en nee ook ken ik beide schrijfsters niet. 😉
Maar wilde er toch een blogberichtje aan wijden; omdat het mij zoveel bracht en het jou misschien dat ook mag brengen
Beschuit zonder Muisjes
ISBN:9789023926559
21 juni 20155 oktober 2015 | appelboompje05
Ongewenst Kinderloos Bestaan
De wekker gaat en langzaam doordringt mij de realiteit.
Dat gevoel diep in mij iets wat ik het liefst vermijd.
Maar de dag begint en ik ga mee in het ding van alledag.
Voor een ander onzichtbaar alsof ik het niet voelen mag.
Ik sluit mijn ogen en bid voor kracht.
Help mij alsjeblieft Heer vandaag en door de nacht.
Ik kus mijn liefste want hij gaat vandaag zijn eigen weg.
Het lijkt doordat de deur dicht slaat er nog een extra accent op legt.
Ik maak mijn ontbijt en daar komt de eerste traan.
Waarom is het toch dat jij alleen in mijn hart mag bestaan?
Wanhopig zoek ik een doel voor deze dag
Het liefste zou ik je knuffelen en verzorgen en genieten van je lach
Ik schiet vol, en besef me deze eenzaamheid heeft een naam…..
Deze eenzaamheid noemen ze een ongewenst kinderloos bestaan….
19 mei 20155 oktober 2015 | appelboompje05
Dit blog berichtje had ik eigenlijk al eerder willen schrijven, maar had steeds andere dingen te vertellen. 🙂
Vandaag moet het er dan maar eens van komen; Het Gebed van Hanna.
Toen ik na dacht dat het misschien goed zou zijn wat gevoelens en gedachten op papier te gaan zetten en ik hiervoor een weblog overwoog vond ik dat die weblog naast mijn gevoelens en gedachtes ook wel een inhoud moest hebben. Ik wilde vertellen hoe het is om als christen lang te moeten wachten op een baby. De worsteling die je meemaakt, maar ook de houvast die ik ervaar dat God mij door deze tijd heen helpt.
In de bijbel lezen we meerdere verhalen over kinderloosheid. Sara die op hoge leeftijd nog een zoon kreeg. Zij moet de worsteling en verdriet ook gekend hebben. Maar het meest ben ik nog gefascineerd door het verhaal van Hanna
in 1 Samuel.
Zij had niet alleen het verdriet te dragen, en de worsteling te doorstaan; ze werd ook nog eens vernederd door Peninna de andere vrouw van Elkana
In1 Samuel 1:10 lezen we dat Hanna diep bedroefd en in tranen bad tot de Heer.
Deze regel heb ik honderden keren gelezen… Want intussen kan ik die diepe bedroefdheid, die tranen zo goed voelen.
Er staat zoveel tussen die regels in. In die ene zin lees ik zoveel herkenning.
Maar daarnaast vraag ik mij ook zo af welke woorden ze gezegd heeft, kwam ze wel uit haar woorden? Of kon ze, net als ik vaak, niet uit haar woorden komen van de tranen en het verdriet.
En als we vervolgens verder lezen dat Hanna in tranen een gelofte aflegt dat wanneer zij een zoon krijgt, ze hem zijn hele leven aan God zou schenken, wordt ik stil. Die pijn die ze voelt, dat verdriet en dan kan ze zo’n immens grote stap zetten. Hanna is, zoals we dat nu zouden zeggen, een powervrouw!
En om eerlijk te zijn weet ik niet of ik het in haar plaats zou kunnen. Want in die tijd betekende dat misschien dat ze haar zoon maar eens per jaar kon zien. Er was geen skype, geen email ect.
Maar die ene regel zegt mij zoveel;
Bron: debijbel.nl
Het gebed van Hanna ….. in hoeverre zou die overeen komen met mijn gebed?
19 april 20155 oktober 2015 | appelboompje05
Om eerlijk tezijn, zijn er soms van die momenten dat ik eraan twijfel of God eigenlijk wel wilt dat wij een kindje krijgen.
Wat nou als het de bedoeling is dat we wachten? Wat nou dat God wat anders voor ons voor ogen heeft? Of wat nou als God overziet dat het (weer) mis gaat met mijn (of mijn man’s) gezondheid en dat het daarom beter is dat we niet gezegend worden met een kindje? Soms kunnen die gedachten mij wekenlang in de greep houden.
Een aantal dagen voordat we de uitslag uit het ziekenhuis kregen dacht ik; misschien moeten we er maar gewoon mee stoppen. Het sloopt mijn gedachten; ik word er onzeker van; mijn lieve man soms zo intens verdrietig zien. We moeten er maar mee stoppen. En ik bad die ochtend heel intens tot God. En bracht al mijn twijfel, angst, onzekerheid aan het licht.
“Heer, als we ermee moeten stoppen wilt U het dan de komende weken duidelijk maken?”
Nou na mijn gebed die ochtend had ik het gevoel in een aangepaste scene van de film “Bruce Almighty” te zijn beland. De hele dag lang, werd ik geconfronteerd met baby’s, zwanger worden, zwanger zijn, dikke buiken, kindjes noem het maar op.
’s avonds heb ik zelfs in mijn gebed geroepen: Nu weet ik het wel!!
God liet mij zeker geen weken wachten met zijn antwoord. Ik ben de hele dag door geconfronteerd en denk dat God ons echt wilde vertellen onze wens niet te laten varen. Een mooi cadeau.
Enkele dagen later mochten naar onze afspraak in het ziekenhuis voor de resultaten van de eerste testen. De uitkomst daarvan konden jullie in mijn vorige bericht lezen. Mooi hoe we dan toch in deze moeilijke situatie zo gezegend mogen worden.
